Νεες περιπέτειες...

Και ενώ η Ξενια με τον Νίκο εμειναν πισω στην παράξενη βιβλιοθήκη - την οποία είχαμε κανει στεκι μας- Εγω με τον Κώστα φυγαμε για να ψαξουμε στοιχεία ...-ούτε εμεις ξεραμε τι ακριβως ψαχναμε!-

-Πού θα παμε; ρωτησα...
-Ακολούθησε με... απαντησε εκεινος...
Σιωπή....

Λιγο αργότερα κοντά σε ενα ξεφωτο του απαγορευμένου δασους....

Οχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι! ακούστηκε μια φωνη...
Τρεξαμε...
Ψαχναμε να δουμε μηπως επαθε κανεις τιποτα και χρειαζεται βοηθεια...Ψαχναμε, ψαχναμε...ε στο ψάξιμο μειναμε! Δεν βρίσκαμε τιποτα!
-Παμε να φυγουμε, αναφωνησε ο Κώστας -εχουμε και δουλείες!
-Αντε παμε μπας και δ..."Αααααααααααααααααααααααααααααα πεφτωωωωωωω" ακούστηκαν οι φωνές μας...
Σε κλασσματα δευτερολεπτου ειχαμε χαθεί!
Πεσαμε καπου...δεν ξερω που...ηταν το τελευταιο που ηθελα να μαθω εκεινη την στιγμη, καθως ενας ριγος διαπερασε και τους δυο μας...
Θα ηταν η παγωνια και το εχθρικο περιβαλλον υποθεσαμε...αλλα μακαρι να ηταν μονο αυτο!

-Αμαλιαα, αμαλιαααα
-Εδω ειμαι...τι εγινε...;
-Αμαλίαα, εε...το....ηη...ττ..ττρ.... ΤΡΕΞΕ!

Δεν το σκεφτηκα καν... εχεις ακουσει που οταν βρισκομαστε σε μεγαλο κυνδυνο, το ματι δεν προλαβαινει να επεξεργαστει τα χρωματα....;;Νομιζα πως ηταν απλα εικασίες...αλλα απλα δεν το ειχα ζησει!

-Σταματα, δεν μπορω να τρεξω αλλο...μου εχει κοπει η ανασα!
- Μην μιλάς, και τρεχα!
-Μα που παμε;;
-Σουυτ!

Σταματησαμε σε καμποσο, απλα για να χαράξουμε κατι σημεια...
-Πως θα βγουμε εξω;  Ρωτησα φανερα τρομοκρατημενη.. Πρεπει να γυρίσουμε πίσω....
-Μακαρι να ηξερα...
-Τι ηταν εκεινο που ειδες πριν;
-Δεν θελω ουτε να το θυμαμαι, δεν ξερω, εγιναν ολα πολυ γρηγορα, φανηκε σαν κατι εξωπραγματικό...
-Δηλαδη;
-Δεν μπορω να θυμηθω...εμοιαζει , μην γελάσεις, με μυθικο τερας...
-Μην εισαι χαζος! Δεν γινονται αυτα τα πραγματα...ή μηπως γινονται;;;
-Μην ανυσηχεις, ολα θα πανε καλα στο τελος....
-Αληθεια;
-Μα φυσικά! Και αν δεν πανε καλά, τοτε δεν ειναι το τέλος!
Χαμογελασα, και αρχισα να ψαχνω τροπο δαφυγής!

-Μουχαχαχαχαχαχαχαχαχα.......ενα βαθυ και σατανικό γελιο ακούστηκε απο καπου...
Μειναμε καγκελο! Τι ηταν αυτο;;
Κρατούσαμε ο ενας το χερι του αλλου τοσο σφιχτα, γιατι νομιζαμε πως αυτος θα ηταν ο τροπος για να σωθούμε τελικά....

-οχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!

Παγωσμε!
Η φωνή! η ιδια φωνή με πριν....μονο καλό που δεν θα ηταν αυτο σκεφτηκαμε............

Στοιχείο;;;

Που ημουν χαμενη; που ημουν; Προσπαθουσα να θυμηθώ, αλλα δεν μπορούσα...ήταν ολα σκοτεινά και θαμπά....
Ολα αυτα, καθως εψαχνα κατι σκονισμενα βιβλία σε ενα μικρό, φιλικό ομως, υπογειο στην αλλη ακρη της πολης...
Είχαμε βαλει στοχο, να μαθουμε τα παντα οσον αφορα την πυλη, εκείνους που την φυλούσαν, και οτι μυστικό υπήρχε γυρω απο αυτην. 'Ημασταν διατεθειμένοι να το ανακαλύψουμε με καθε κοστος!
-ΤΟ ΒΡΗΚΑΑΑ! ξεφωνησε ο Κωστας!
Τρεξαμε...
- Βρηκα το κλειδι που ανοιγει την πύλη ή εστω ενα τροπο... ειπε χαμογελώντας...
Επειτα διαβασε μεγαλόφωνα
- Την πυλη αν επιθυμείς
  αυτηνα να περασεις
  πρεπει να πεις το ονομα
  πρεπει να το φωνάξεις...

ειχαμε μεινει με το στομα ανοιχτο! Τι ηταν αυτο; Ενα ειδος φαρσας μηπως;
Μαλλον οχι...
- Απο οτι φαίνεται, ψαχνουμε για ενα ονομα...
-Ναι αλλα πιο;
-Μηπως της πύλης;;; Ρωτησε η Ξενια...
- Μην εισαι χαζη...σιγα μην εχουν οι πυλες ονομα, λες να τις βαφτίζουν κιολας;; ειπε κοροϊδευτικά ο Νικος...
Μα τι κι αν η Ξενια είχε δικιο; Τι κι αν επρεπε να βρούμε το ονομα της πύλης; Μα πως ειναι δυνατον;
Τα ερωτήματα αρχίζουν και γίνονται σωρός...απαντηση καμμια!
Παντως το μόνο σίγουρο, είναι οτι εχουμε βρει το πρώτο μας στοιχείο, και τιποτα δεν μας σταματα!

Μια πυλη απο το πουθενά!

Εφυγα! Επιτελους...ειχα φυγει...
Ενιωθα τοση χαρα και ανακούφιση που εφυγα χωρις να με πάρουν ειδηση!
Καθως περασα το κατώφλι της πορτας μεταφέρθηκα...
εξω απο το σπιτι, στην αλλη ακρη της πολης!
Δεν το πίστευα!
Οχι οτι μεταφέρθηκα (γιατι αυτο ηταν το λιγοτερο παραξενο μεσα σε ολη αυτη την σύγχυση )
Αλλα το τι συνάντησα εκει!
Απιστευτο, ακομα και για τα δικά μου δεδομένα!
Ολη μου η παρέα μαζεμένη μαζι, να με περιμενει για να μου ανακοινώσει πως
η περιπέτεια που περίμενα καιρό, έχει ήδη αρχίσει!
-Αμαλιαα! Καλως ήρθες!
-Σε περιμέναμε!
- εγω απλα χαμογέλασα ...
-Λοιπόν! Δεν εχουμε χρόνο για χάσιμο!Ας πεί καποιος της Αμαλίας αυτο που ανακαλύψαμε οσο εκείνη έλειπε...
Ανέλαβε να μου εξηγήσει ο Νικος, ενώ η Ξενια με τον Κώστα κοιτούσαν κάτι παλιά χαρτια...
-Αυτο που κάναμε όσο έλειπες Αμαλία, ήταν να ακούσουμε αθελα μας μια συζήτηση...
που δεν είμαστε σίγουροι αν επρεπε...
-Δηλαδη; Ρωτησα με την απορια ζωγραφισμένη στο προσωπο μου...
-Ολα αρχισαν 4 μέρες πριν, οταν είχαμε πάει στο πάρκο για να ξεφύγουμε λίγο απο την τρελα..
Πανω στην πλάκα, προκαλέσαμε ο ενας τον αλλο, σε ενα ειδος μονομαχίας...
Να παμε στο σπίτι με την μαρμάρινη πύλη..
-ΩΩΧ!!!
-Ακριβως! "ωχ" και ομως πήγαμε! Η συνομιλία ανάμεσα στην μαυροντυμένη κυρια και στον χοντρό ανθρωπάκο, στο πίσω μέρος της αυλής, μας "εμπόδισε" να προχωρήσουμε..
Πλησιάσαμε για να ακούσουμε την συζήτηση, και παραλίγο να μας καταλάβουν κιολας!
Ευτυχως δεν πήραν είδηση...
-και περι τινος ηταν αυτη η συζητηση...
-Για την Πύλη...
.................................................................

Για την πύλη, σκέφτηκα...ο μα αυτο ηταν υπέροχο!...το ονειρο μας!
Αλλα κάτι διέκοψε το συνειρμό της σκέψης μου...
Μια άλλη σκέψη!
"Που ήμουν χαμένη αυτες τις 4 τελευταίες μέρες;;;"

Μια περιπετεια ξεκινά...

Και να μαι παλι εδώ... οπως σου υποσχεθηκα! Σημερα, θα ηθελα να σε μεταφερω εδω, αν με αφησεις φυσικα, για να σε γνωρισω απο κοντά, και να σε κανω να δεις αυτα που βλεπω κ εγώ....

Θυμασαι; είχα αναφέρει μια εχθρα...μια τεραστια βεντετα που κρατάει χρονια, και δεν λεει να τελειωσει..
Ηταν τοτε...νυχτα, μα οχι οποιαδηποτε...ηταν εκείνη που εμεινε χαραγμενη στις μνημες ολων μας..Μια παρουσία, γυναικεία, ενα γεματο φεγγαρι, μια απεραντη θαλασσα, και το πιο θλιβερο γεγονος...ενα πτωμα...ενα μικροσκοπικο σωματακι, ενα παιδι... μια αθωα ψυχη είχε φυγει εκείνο το βραδυ για ενα καλυτερο τοπο...
Ατυχημα...σαν τετοιο εκλεισε επισημα η υποθεση, μα ουτε καν ο ιδιος ο δικαστης δεν πείστηκε με τα λογια του...
Μην τρομαζεις...αυτα εγιναν πριν πολυ καιρο, πανω απο αιώνα, αλλα επρεπε να ξερεις...
Αυτη ηταν η αφορμη που αλλαξε ο κοσμος μας...οι παλιοι ελεγαν πως ολα ηταν αλλιως πριν απο εκεινη την βραδια, και μετα ξαφνικα ολα αλλαξαν...αρχισαν οι τσακωμοι, και ξεκινησε η εχθρα...και το ποιο περιεργο, χα! οι ανθρωποι αρχισαν να τσακωνωνται, οχι για το φονο του παιδιου, αλλα για το πως , το γιατι, και το απο ποιον ξεκινησε αυτη η καινούργια ζωη!
Πολλες θεωρίες μα καμμια που να μπορούμε να αποδείξουμε...Καποιοι λενε, πως ενα κυμα θλίψης μας περιέβαλλε για τιμωρία, αλλοι πως μας κυριευσαν κακες-καλες δυναμεις ενος πανυσχηρου μαγου...ποιος ξερει; ποιος μπορει να μας πει;
-Εγω! ακούστηκε μια φωνη..
-Μα ποιος ειναι; δεν ειναι δυνατον, είμαι μονη μου εδώ; μονολόγησα...
-Δεν είσαι μόνη σου...είμαι παντα εδώ μαζί σου, ακόμα και οταν δεν είμαι εδώ!
-Δεν καταλαβαίνω...Ποιος είναι;
-Θα καταλάβεις...Ελα...
-Που;;
-Ελα...
Η φωνή ολο και απομακρύνεται...πρεπει να παω; δεν ξερω...ποιος είναι; ειναι μια φωνή μεσα στο κεφάλι μου, που με προτρέπει να φύγω μαζι της! Τι τρελό, μα εντελώς λογικό σε αυτον τον κόσμο!
Το αποφάσισα, θα παω! Δεν θελει κ πολύ σκέψη....Φευγω, προορισμος.."το άγνωστο!" Συντροφία μου...προς το παρών εγω, η τσαντα μου, και η περίεργη μα τοσο οικεία φωνη!
Ποιος ξερει τι με περιμενει....

Μια πολη διχως όρια...

Χωρίς όρια...Τι το καλύτερο, θα σκεφτόταν κανείς! Δε θα 'ταν τελειο να μην υπήρχαν κανόνες, να καναμε  ο,τι θελαμε, χωρις τον φόβο της τιμώρίας;
Δε θα'ταν τελειο...

Η απάντηση θα ήταν ενα τεραστιο ναι απο τους περισσοτερους! Αλλα οχι απο οσους έχουν ζήσει σε τετοιο κοσμο....εκεινοι μόνο ξέρουν τι πραγματικά θα σήμαινε αυτο!
Οσο περίεργο και αν φαίνεται, τα όρια, μας κανουν καλύτερους ανθρώπους. Ανθρώπους που έχουν λογική και συναίσθηματα.Αντίθετα, αν λείψουν αυτα, τότε είμαστε σα μια σταγόνα χαμένη στον ωκεανό, σαν αγριανθρώπους χωρις λογική, που μόνο προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια τρελή κοινωνία!
Ετσι είμαστε και εμείς...μια τρελή παρέα, που ψάχνει το εισιτήριο για τον έξω κόσμο...τον δικό σου!
Εγώ, ο Νίκος, η Ξενια και ο Κωστας, κολλητοί απο το Δημοτικό, ψαχνουμε απεγνωσμένα αυτα τα εισιτήρια διαφυγής! Γιατί τώρα θα ρωτούσε κανείς...;
Γιατί τώρα καταλάβαμε πως για να βρούμε την ευτυχια που αναζητούσαμε απο μικροί, αρκει να τρέξουμε μακρυά απο όλους και απο όλα, σε ενα κόσμο που μόνο στα βιβλία διαβάζουμε...
Ωχ...Πήγε 3 τα ξημερώματα... νομίζω πως πρεπει να σε αφήσω...
Οι περιπέτεια μας όμως μόλις ξεκίνησε ...

Λίγα λόγια...

Σιγα σιγα, νιωθω την υποχρέωση να σας αποκαλύψω μερικά πράγματα για αυτην την μυστηριώδη χωρα που ζω...Είναι ενα μέρος περα απο καθε φαντασια... δεν θα το βρειτε πουθενα στον χάρτη, οσο και αν ψαξετε!
Εδώ, τα παντα φαίνονται τέλεια...σχεδόν ουτοπικά! Μα όπως τίποτα δεν μπορεί να είναι τέλειο, ετσι δεν είναι και ο τοπος αυτος. Αμα τυχει και επισκεφτεις αυτην την πολη για λιγο, είμαι σιγουρη πως δεν θα θες να φυγεις! Εδώ βρίσκει κανείς τα πάντα. Ομως το καλύτερο, σας το αφήνω για το τέλος... Μπορείς να αποκτήσεις οτιδήποτε θελήσεις, απλά κάνοντας μια ευχή αλλά ΠΡΟΣΕΞΕ! Παντα να προσεχεις τι ευχεσαι, γιατί δεν σου βγαίνει παντα σε καλο!
Ολα έχουν και θετικά, μα και αρνητικα...και τα αρνητικά σε αυτην την πολη...είναι δυστυχώς αρκετα! Για παράδειγμα :
-Καλημέρα!
-Κακη, στραβη, ψυχρη, και ανάποδη!

και καπως έτσι, αρχίζει ενας καυγας...
Εδώ δεν υπάρχουν όρια, ούτε νόμοι...κυριαρχεί το χάος και η αταξία! Δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει! Οι μισοί είναι μαλωμένοι  μεταξύ τους...και οι άλλοι δεν μιλιούνται λόγο της έχθρας...Αχ αυτη η έχθρα! Εχει καταστρέψει οικογένειες ολόκληρες...
Ωχ...μα τι ακούω...;!
- ΑΜΑΛΙΑΑ!
...δεν πρόλαβα να σας πω και πολλά... θα μιλησουμε ξανα μαζί. Το υπόσχομαι, μα τώρα πρέπει να κλείσω γρήγορα...ποιος ξέρει τι με περιμένει αν παρακούσω εντολές εδω...

Αμαλία ξύπνα...Ξυπνα σου λεω είναι ανάγκη! Δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε...Την απαγόρευσαν! Ναι καλά κατάλαβες...απαγόρευσαν την δημόσια χρήση μουσικής!
...
..
.

Ακολούθησαν χρόνια δύσκολα, μα εκείνη δεν έφυγε ποτέ απο τις ψυχές τους. Ηταν πάντα εκεί, τους έδινε δύναμη έστω και στα κρυφά...Χωρίς εκέινη όλα ήταν ένα τίποτα!
.......................................................................................................................................
Το επόμενο πρωί, ξύπνησα με ένα τρομερό πονοκέφαλο... Ξαφνικά τα πάντα έδειχναν χαρούμενα, αλλιώτικα.... Τοτε κατάλαβα, Ολα ήταν ένα όνειρο, μία φάρσα. Ευτυχως.. Ετρεξα μηπως πάλι δεν την προλάβω. Απο εκείνη την στιγμη, έπεισα τον εαυτό μου, πως εκείνη ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωης του, και πως ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να την αφήσει να φύγει...Γιατί τα όνειρα είναι για να τα κυνηγάμε. Ετσι κ εγώ θα κυνηγήσω το δικό μου, αφοβα κ απροκάλυπτα!