Και ενώ η Ξενια με τον Νίκο εμειναν πισω στην παράξενη βιβλιοθήκη - την οποία είχαμε κανει στεκι μας- Εγω με τον Κώστα φυγαμε για να ψαξουμε στοιχεία ...-ούτε εμεις ξεραμε τι ακριβως ψαχναμε!-
-Πού θα παμε; ρωτησα...
-Ακολούθησε με... απαντησε εκεινος...
Σιωπή....
Λιγο αργότερα κοντά σε ενα ξεφωτο του απαγορευμένου δασους....
Οχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι! ακούστηκε μια φωνη...
Τρεξαμε...
Ψαχναμε να δουμε μηπως επαθε κανεις τιποτα και χρειαζεται βοηθεια...Ψαχναμε, ψαχναμε...ε στο ψάξιμο μειναμε! Δεν βρίσκαμε τιποτα!
-Παμε να φυγουμε, αναφωνησε ο Κώστας -εχουμε και δουλείες!
-Αντε παμε μπας και δ..."Αααααααααααααααααααααααααααααα πεφτωωωωωωω" ακούστηκαν οι φωνές μας...
Σε κλασσματα δευτερολεπτου ειχαμε χαθεί!
Πεσαμε καπου...δεν ξερω που...ηταν το τελευταιο που ηθελα να μαθω εκεινη την στιγμη, καθως ενας ριγος διαπερασε και τους δυο μας...
Θα ηταν η παγωνια και το εχθρικο περιβαλλον υποθεσαμε...αλλα μακαρι να ηταν μονο αυτο!
-Αμαλιαα, αμαλιαααα
-Εδω ειμαι...τι εγινε...;
-Αμαλίαα, εε...το....ηη...ττ..ττρ.... ΤΡΕΞΕ!
Δεν το σκεφτηκα καν... εχεις ακουσει που οταν βρισκομαστε σε μεγαλο κυνδυνο, το ματι δεν προλαβαινει να επεξεργαστει τα χρωματα....;;Νομιζα πως ηταν απλα εικασίες...αλλα απλα δεν το ειχα ζησει!
-Σταματα, δεν μπορω να τρεξω αλλο...μου εχει κοπει η ανασα!
- Μην μιλάς, και τρεχα!
-Μα που παμε;;
-Σουυτ!
Σταματησαμε σε καμποσο, απλα για να χαράξουμε κατι σημεια...
-Πως θα βγουμε εξω; Ρωτησα φανερα τρομοκρατημενη.. Πρεπει να γυρίσουμε πίσω....
-Μακαρι να ηξερα...
-Τι ηταν εκεινο που ειδες πριν;
-Δεν θελω ουτε να το θυμαμαι, δεν ξερω, εγιναν ολα πολυ γρηγορα, φανηκε σαν κατι εξωπραγματικό...
-Δηλαδη;
-Δεν μπορω να θυμηθω...εμοιαζει , μην γελάσεις, με μυθικο τερας...
-Μην εισαι χαζος! Δεν γινονται αυτα τα πραγματα...ή μηπως γινονται;;;
-Μην ανυσηχεις, ολα θα πανε καλα στο τελος....
-Αληθεια;
-Μα φυσικά! Και αν δεν πανε καλά, τοτε δεν ειναι το τέλος!
Χαμογελασα, και αρχισα να ψαχνω τροπο δαφυγής!
-Μουχαχαχαχαχαχαχαχαχα.......ενα βαθυ και σατανικό γελιο ακούστηκε απο καπου...
Μειναμε καγκελο! Τι ηταν αυτο;;
Κρατούσαμε ο ενας το χερι του αλλου τοσο σφιχτα, γιατι νομιζαμε πως αυτος θα ηταν ο τροπος για να σωθούμε τελικά....
-οχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!
Παγωσμε!
Η φωνή! η ιδια φωνή με πριν....μονο καλό που δεν θα ηταν αυτο σκεφτηκαμε............
-Πού θα παμε; ρωτησα...
-Ακολούθησε με... απαντησε εκεινος...
Σιωπή....
Λιγο αργότερα κοντά σε ενα ξεφωτο του απαγορευμένου δασους....
Οχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι! ακούστηκε μια φωνη...
Τρεξαμε...
Ψαχναμε να δουμε μηπως επαθε κανεις τιποτα και χρειαζεται βοηθεια...Ψαχναμε, ψαχναμε...ε στο ψάξιμο μειναμε! Δεν βρίσκαμε τιποτα!
-Παμε να φυγουμε, αναφωνησε ο Κώστας -εχουμε και δουλείες!
-Αντε παμε μπας και δ..."Αααααααααααααααααααααααααααααα πεφτωωωωωωω" ακούστηκαν οι φωνές μας...
Σε κλασσματα δευτερολεπτου ειχαμε χαθεί!
Πεσαμε καπου...δεν ξερω που...ηταν το τελευταιο που ηθελα να μαθω εκεινη την στιγμη, καθως ενας ριγος διαπερασε και τους δυο μας...
Θα ηταν η παγωνια και το εχθρικο περιβαλλον υποθεσαμε...αλλα μακαρι να ηταν μονο αυτο!
-Αμαλιαα, αμαλιαααα
-Εδω ειμαι...τι εγινε...;
-Αμαλίαα, εε...το....ηη...ττ..ττρ.... ΤΡΕΞΕ!
Δεν το σκεφτηκα καν... εχεις ακουσει που οταν βρισκομαστε σε μεγαλο κυνδυνο, το ματι δεν προλαβαινει να επεξεργαστει τα χρωματα....;;Νομιζα πως ηταν απλα εικασίες...αλλα απλα δεν το ειχα ζησει!
-Σταματα, δεν μπορω να τρεξω αλλο...μου εχει κοπει η ανασα!
- Μην μιλάς, και τρεχα!
-Μα που παμε;;
-Σουυτ!
Σταματησαμε σε καμποσο, απλα για να χαράξουμε κατι σημεια...
-Πως θα βγουμε εξω; Ρωτησα φανερα τρομοκρατημενη.. Πρεπει να γυρίσουμε πίσω....
-Μακαρι να ηξερα...
-Τι ηταν εκεινο που ειδες πριν;
-Δεν θελω ουτε να το θυμαμαι, δεν ξερω, εγιναν ολα πολυ γρηγορα, φανηκε σαν κατι εξωπραγματικό...
-Δηλαδη;
-Δεν μπορω να θυμηθω...εμοιαζει , μην γελάσεις, με μυθικο τερας...
-Μην εισαι χαζος! Δεν γινονται αυτα τα πραγματα...ή μηπως γινονται;;;
-Μην ανυσηχεις, ολα θα πανε καλα στο τελος....
-Αληθεια;
-Μα φυσικά! Και αν δεν πανε καλά, τοτε δεν ειναι το τέλος!
Χαμογελασα, και αρχισα να ψαχνω τροπο δαφυγής!
-Μουχαχαχαχαχαχαχαχαχα.......ενα βαθυ και σατανικό γελιο ακούστηκε απο καπου...
Μειναμε καγκελο! Τι ηταν αυτο;;
Κρατούσαμε ο ενας το χερι του αλλου τοσο σφιχτα, γιατι νομιζαμε πως αυτος θα ηταν ο τροπος για να σωθούμε τελικά....
-οχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!
Παγωσμε!
Η φωνή! η ιδια φωνή με πριν....μονο καλό που δεν θα ηταν αυτο σκεφτηκαμε............
